تاریخ جادوگری در آمریکای شمالی: جادوگران آمریکا در دهه ۱۹۲۰

جادوگران آمریکا در جنگ بزرگ ۱۹۱۸-۱۹۱۴ نقش خود را ایفا کردند، اما اکثریت قریب‌به‌اتفاق هم‌وطنان بی‌جادویشان از کمک آن‌ها بی‌خبر بودند. ازآنجاکه در هر دو جناح گروه‌های جادویی وجود داشت، تلاش‌های آن‌ها سرنوشت‌ساز نبود، اما در جلوگیری از بروز تلفات بیشتر و شکست دشمنان جادوگرشان، به پیروزی‌های زیادی دست یافتند.

این همکاری بزرگ باعث نشد که ماکوزا از موضعش در خصوص معاشرت بی‌جادوها/جادوگران کوتاه بیاید و قانون رپاپورت¹ همچنان به قوت خود باقی ماند. وقتی دههٔ ۱۹۲۰ فرا رسید جادوگران آمریکا عادت کرده بودند که نسبت به همتایان اروپایی‌شان در سطح شدیدتری از اختفا زندگی کنند و همسرانشان را مطلقاً از میان هم‌نوعان خودشان انتخاب کنند.

خاطرهٔ نقض فاجعه‌بار قانون رازداری توسط دورکوس توئِلوتریز² وارد زبان جادوگران شده بود، طوری‌که «دورکوس» در گفتار عامیانه به افراد احمق یا بی‌عرضه اطلاق می‌شد³. ماکوزا کماکان کسانی که قانون بین‌المللی رازداری را زیر پا می‌گذاشتند به‌شدت مجازات می‌کرد. ماکوزا همچنین نسبت به همتایان اروپایی‌اش پدیده‌های جادویی همچون اشباح، ارواح مزاحم و موجودات شگفت‌انگیز را کمتر تحمل می‌کرد، چراکه چنین جانوران و ارواحی خطر آگاهی بی‌جادوها از وجود جادو را به همراه داشتند.

پس از شورش بزرگ پاگنده‌ها در سال ۱۸۹۲ (برای جزئیات کامل، به کتاب بسیار تحسین‌شدهٔ آخرین مقاومت پاگنده⁴ اثر اورتیز اوفلاهِرتی⁵ مراجعه کنید)، مقر ماکوزا برای پنجمین بار در طول تاریخ جابه‌جا و از واشینگتن به نیویورک منتقل شد و طی دههٔ ۱۹۲۰ همان‌جا باقی ماند. در طول این دهه رئیس ماکوزا خانم سِرافینا پیکِری⁶، ساحرهٔ مشهور و بااستعداد اهل ساوانا⁷ بود.

تا دههٔ ۱۹۲۰ مدرسهٔ سحر و جادوی ایلوِرمورنی⁸ بیش از دو قرن رشد کرده بود و یکی از برترین مؤسسات آموزشی جادویی در سراسر جهان شناخته می‌شد. تمام ساحره‌ها و جادوگران به علت تحصیلات مشترک در استفاده از چوب‌دستی مهارت دارند.

براساس قانونی که در پایان قرن نوزدهم تصویب شد، تمام اعضای جامعهٔ جادویی آمریکا ملزم به‌همراه‌داشتن «مجوز چوب‌دستی» شدند؛ اقدامی که به‌منظور زیر نظر گرفتن تمامی فعالیت‌های جادویی و شناسایی خلاف‌کاران از طریق چوب‌دستی‌شان صورت گرفت. برخلاف بریتانیا که مغازهٔ اولیوندرز⁹ بی‌همتا شناخته می‌شد، در قارهٔ آمریکای شمالی چهار چوب‌دستی‌ساز بزرگ فعالیت داشتند.

شیکوبا وُلف¹⁰ که از نسل چاکتا¹¹ بود، عمدتاً برای ساخت چوب‌دستی‌های ظریف‌تراش با مغز پر دم تندرمرغ¹² مشهور بود (تندرمرغ پرندهٔ جادویی آمریکایی است که نسبت نزدیکی با ققنوس دارد). به‌طورکلی اعتقاد بر این بود که چوب‌دستی‌های ولف بسیار قدرتمند هستند، اما تسلط بر آن‌ها دشوار است. این چوب‌دستی‌ها به‌خصوص موردپسند متخصصان تغییرشکل بود.

جوهَنیس جانکِر¹³، جادوگر ماگل‌زاده‌ای که پدر بی‌جادویش مبل‌ساز چیره‌دستی بود، خودش را تبدیل به چوب‌دستی‌ساز چیره‌دستی کرد. چوب‌دستی‌های او بسیار محبوب و فوراً قابل‌تشخیص بودند، چراکه معمولاً مزین به صدف مروارید بودند. پس از آزمودن مغزهای بسیار، جانکِر موی گربهٔ وامپوس¹⁴ را به‌عنوان مادهٔ جادویی ترجیحی‌اش انتخاب کرد.

تیاگو کینتانا¹⁵ با آغاز عرضهٔ چوب‌دستی‌های صیقلی و معمولاً درازش به بازار باعث ایجاد موجی در سراسر دنیای جادویی شد. این چوب‌دستی‌ها هرکدام دربردارندهٔ یک تیغ شفاف از پشت هیولاهای رودخانهٔ وایت¹⁶ آرکانزاس¹⁷ بودند و جادوهای نیرومند و باوقاری ایجاد می‌کردند. هنگامی‌که ثابت شد فقط کینتانا راز به دام انداختن این هیولاها را می‌داند، نگرانی‌ها از صید بی‌رویهٔ آن‌ها فروکش کرد. او تا زمان مرگش با هوشیاری از این راز محافظت کرد و از آن هنگام ساخت چوب‌دستی‌هایی با مغز تیغ هیولای رودخانهٔ وایت متوقف شد.

ویولِتا بووِه¹⁸، چوب‌دستی‌ساز مشهور نیواورلئان¹⁹، سال‌های زیادی از افشای مغز سرّی چوب‌دستی‌هایش که همیشه از جنس چوب زالزالک باتلاقی بودند، امتناع کرد. در نهایت مشخص شد که مغز این چوب‌دستی‌ها موی روگارو²⁰ بوده‌اند، هیولای خطرناکی با سر سگ که در باتلاق‌های لوئیزیانا پرسه می‌زد. اغلب در خصوص چوب‌دستی‌های بووه گفته می‌شد که چنان به جادوی سیاه متمایل می‌شوند که خون‌آشام‌ها به خون متمایل‌اند، بااین‌حال، بسیاری از قهرمانان جادوگر آمریکا که در دههٔ ۱۹۲۰ وارد نبرد شدند که تنها سلاحشان چوب‌دستی بووه بود و همچنین خود رئیس کنگره پیکِری نیز صاحب یکی از این چوب‌دستی‌ها بود.

برخلاف جامعهٔ بی‌جادوها در دههٔ ۱۹۲۰، ماکوزا به ساحره‌ها و جادوگران اجازه می‌داد الکل بنوشند²¹. بسیاری از منتقدانِ این سیاست متذکر شدند که این کار باعث شد ساحره‌ها و جادوگران در شهرهایی که پر از بی‌جادوهای هوشیار و غیرمست بود کاملاً به چشم بیایند. بااین‌حال، شنیده شد که رئیس کنگره پیکِری در یکی از لحظات نادری که سرخوش بود گفت که جادوگر بودن در آمریکا به‌خودی‌خود سخت است. زبانزد است که او به رئیس‌دفترش گفت: «آب‌شنگولی²² قابل‌مذاکره نیست».

کتاب هری پاتر و سنگ جادو

کتاب هری پاتر و تالار اسرار

کتاب هری پاتر و زندانی آزکابان

ثبت دیدگاه انصراف از پاسخ