شمشیر گریفیندور¹The Sword of Gryffindor را هزاران سال پیش گابلین‌ها²goblin: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: جن. م.، یعنی ماهرترین فلزکاران دنیای جادویی، ساخته‌‌اند و بنابراین جادویی است. این شمشیر که از نقرهٔ خالص ساخته شده، با یاقوت سرخ مزین شده، یعنی همان جواهری که در ساعت‌های شنی هاگوارتس که امتیاز گروه‌ها را می‌شمرند، نشان گریفیندور است. درست زیر دستهٔ شمشیر، اسم گادریک گریفیندور³Godric Gryffindor حکاکی شده است.

این شمشیر را رگنوک اول⁴Ragnuk طبق دلخواه گادریک گریفیندور ساخت. رگنوک بهترین نقره‌کار در میان گابلین‌ها و در نتیجه پادشاه آن‌ها بود (در فرهنگ گابلین‌ها، پادشاه کمتر از سایرین کار نمی‌کند، بلکه استادانه‌تر کار می‌کند). هنگامی که ساخت شمشیر به پایان رسید، رگنوک چنان غبطهٔ آن را خورد که وانمود کرد گریفیندور شمشیر را از او دزدیده و پادوهایی را فرستاد تا برای باز‌پس‌گیری آن را بدزدند. گریفیندور با چوب‌دستی از خودش محافظت کرد، اما هیچ‌کدام از مهاجمین را نکشت. در عوض، آن‌ها را افسون کرد و پیش پادشاهشان فرستاد تا این پیغام تهدید را به او برسانند که اگر رگنوک یک بار دیگر سعی کند از گریفیندور چیزی بدزدد، شمشیر را علیه همهٔ آن‌ها از غلاف بیرون خواهد کشید.

پادشاهِ گابلین‌ها تهدید را جدی گرفت و گذاشت گریفیندور صاحب چیزی که حقیقتاً مال او بود بماند، اما تا زمان مرگش آزرده‌خاطر بود. این مبنای داستان دروغین سرقت گریفیندور است که تا به امروز همچنان در بخش‌هایی از جامعهٔ گابلین‌ها بر سر زبان‌هاست.

سؤالی که اغلب پرسیده می‌شود، اما پاسخ آن ساده است، این است که چرا یک جادوگر باید به شمشیر نیاز داشته باشد. در دوران پیش از قانون بین‌المللی رازداری که جادوگران آزادانه در کنار ماگل‌ها زندگی می‌کردند، جادوگران به‌اندازهٔ چوب‌دستی‌شان از شمشیر نیز برای دفاع از خود استفاده می‌کردند. حتی استفاده از چوب‌دستی در برابر شمشیر ماگل‌ها حرکتی ناجوانمردانه محسوب می‌شد (البته به این معنا نیست که چنین کاری هرگز انجام نمی‌شد). بسیاری از جادوگرانِ بااستعداد در دوئل به معنای سنتی نیز قهار بودند، از جمله گریفیندور.

به نظر می‌رسد شمشیر گریفیندور نیز مثل چوب‌دستی تقریباً خودآگاه است و به درخواست کمک وارثان برگزیدهٔ گریفیندور پاسخ می‌دهد. و باز هم مثل چوب‌دستی، بخشی از جادویش این است که چیزهایی را که آن را قوی‌تر می‌کند به خودش جذب می‌کند تا بعداً از آن‌ها علیه دشمنان استفاده کند.

نظر جی. کی. رولینگ:

در فرهنگ عامه شمشیرهای جادویی زیادی وجود دارد. مثلاً شمشیر نوآدا⁵Nuadu، اولین پادشاه مجمع خدایان در اساطیر ایرلند. م.، یکی از چهار گنجینهٔ توآتا دی دانان⁶Tuatha Dé Danann: مجمع خدایان در اساطیر ایرلند. م.، هنگامی که از غلاف بیرون می‌آمده شکست‌ناپذیر بوده. شمشیر گریفیندور چیزهایی را از افسانهٔ اکس‌کالیبور⁷Excalibur، شمشیر شاه آرتور⁸King Arthur، وام گرفته است که براساس برخی افسانه‌ها باید به‌دست پادشاه حقیقی از سنگ درآورده شود. ایدهٔ شایستگی استفاده از شمشیر در این ویژگی شمشیر گریفیندور تجلی پیدا کرده که به‌سوی اعضای شایستهٔ گروهِ صاحبِ حقیقی‌اش بازمی‌گردد.

تلمیح دیگری به بیرون‌آمدن اکس‌کالیبور از دریاچه در کتاب یادگاران مرگ اتفاق می‌افتد که هری برای به‌دست‌آوردن شمشیر باید به درون برکهٔ یخ‌زده جنگل می‌پرید (البته محل شمشیر به این دلیل بود که اسنیپ از روی هوسی کینه‌توزانه آن را آنجا قرار داد)، چراکه در برخی از نسخه‌های دیگر افسانهٔ آرتور، اکس‌کالیبور را بانوی دریاچه⁹Lady of the Lake به او می‌دهد و پس از مرگش دوباره به دریاچه بازمی‌گردد.

در دنیای جادویی، تصاحب فیزیکی چیزی الزاماً تضمین‌کننده مالکیت آن نیست. این موضوع در مورد سه یادگار مرگ¹⁰Deathly Hallow و نیز شمشیر گریفیندور مصداق پیدا می‌کند.

من به اینکه هنگام برخورد فرهنگ‌های مختلف با یکدیگر چه اتفاقی روی می‌دهد علاقهٔ بسیاری دارم. در کتاب‌های هری‌ پاتر افراطی‌ترین افراد در نژاد گابلین‌ها معتقدند تمامی اشیای گابلین‌ساز قاعدتاً به آن‌ها تعلق دارد، اما می‌توان شیئی را در ازای پرداخت طلا تا آخر عمر یک جادوگر به نام او کرد. جادوگران همانند ماگل‌ها بر این باورند که وقتی پرداخت انجام می‌شود، وسیله تا ابد به آن‌ها و نوادگان یا وارث‌هایشان تعلق پیدا می‌کند. این اختلاف در ارزش‌ها هیچ راه‌حلی ندارد، چون هریک از طرفین از آنچه درست است برداشت متفاوتی دارند. بنابراین هنگامی که گریپهوک در کتاب یادگاران مرگ شمشیر را به‌عنوان دستمزد کارش طلب کرد، هری بر سر دوراهی اخلاقی پیچیده‌ای قرار گرفت.