جام جهانی کوییدیچ در کنار همه‌ی جذابیت‌ها و مسائلی که به دنبال دارد، همواره بازار داغی برای شرط‌بندی بوده است. سال‌ها است قماربازان قهار و آماتور از این فضا برای ایجاد درآمد یا سرگرمی استفاده کرده‌اند و گاهی هزاران گالیون به جیب زده‌اند. ناگفته مشخص است هرکجا پای قمار در میان باشد، سودجویانی هم هستند که می‌خواهند از آب گل‌آلود ماهی بگیرند. آخرین رسوایی مربوط به شرط‌بندی در سال ۱۹۹۴ رخ داد که در پی آن مشخص شد لودو بگمن، رئیس بخش بازی‌های جادویی، به خاطر بدهی‌های مربوط به قمار، کلاه جادوگران بسیاری را برداشته و بالاخره با پیگیری‌های زیاد خانواده‌ی ویزلی محاکمه شد.
پس از این رسوایی بزرگ در وزارت‌خانه، جادوگران ذی‌نفع تلاش بسیاری کردند تا قوانینی برای مدیریت شرطبندیهای کلان در بازی‌های جام جهانی کوییدیچ وضع شود تا دیگر شاهد چنین اتفاقات ناخوشایندی نباشیم. باید اعتراف کرد تصویب و اجرای این قوانین برای ساماندهی این فضا بسیار مفید بوده اما همچنان مسئله‌ای وجود دارد که شایان توجه است:
از آنجایی که ماگل‌ها به خاطر نداشتن سرگرمی‌های جادویی، بسیار بیشتر از جادوگران به قمار علاقه نشان می‌دهد، در این زمینه پیشرفت‌های بسیاری به دست آورده‌اند؛ یکی از این پیشرفت‌ها استفاده از فناوری برای مدیریت شرط‌بندی است. جادوگرانی که در زمینه‌ی علوم ماگل‌ها فعالیت می‌کنند مدعی هستند ماگل‌ها با استفاده از فناوری مهمشان به نام اینترنت می‌توانند بدون حضور در محل مسابقات و ارتباط با دیگران روی چیزی شرط ببندند و بعد از آن دستگاهی میزان سود و زیانشان را محاسبه و آن را به حساب بانکی‌شان واریز کند. هرچند برای استفاده از چنین روش‌هایی ما نیاز به زیرساخت‌هایی داریم که ماگل‌ها سال‌ها است در حال تهیه و راه‌اندازی هستند، راه‌های جادویی بسیاری وجود دارد که با الهام از ماگل‌ها فرآیند شرط‌بندی در دنیای جادوگری قابل‌مدیریت شود. درحال‌حاضر باید دید کمیته‌ی جام جهانی کوییدیچ حاضر است برای رفع این معضل چه هزینه‌ای بکند و چه راهکارهایی مد نظر دارد.
