نظر جی.کی.رولینگ:

در گذشته، باور بر این بود که کیمیاگری (جستجوی سنگ جادو¹Philosopher’s Stone، که فلزات پست را به طلا تبدیل کرده و به صاحبش عمر جاویدان می‌دهد) ممکن و واقعی است. اما هدف اصلی کاوش کیمیاگری شاید آن‌گونه که در ابتدا به نظر می‌رسد ساده و ماده‌گرایانه نباشد.

یکی از تفاسیری که از «دستورالعمل‌های» به جا مانده از کیمیاگران می‌شود این است که نمادی از سیاحت معنوی هستند و کیمیاگر را از جهل (فلز پست) به روشنگری (طلا) می‌رسانند. به نظر می‌رسد کاری که کیمیاگران به آن می‌پرداختند از عنصری عرفانی برخوردار بوده که آن را از شیمی (که بی‌شک کیمیاگری شکل اولیه و شاخه‌ای از آن بود) متمایز می‌کند.

در متون قدیمی که در خصوص کیمیاگری نوشته شده‌اند رنگ‌های قرمز و سفید بارها ذکر شده‌اند. یک تعبیر این است که این دو رنگ، مانند فلز پست و طلا، نماد دو وجه از سرشت انسان هستند که باید سازگار شوند. منبع الهامِ دو اسم مسیحیِ روبیوس (قرمز) هاگرید²Rubeus Hagrid و آلبوس (سفید) دامبلدور³Albus Dumbledore همین موضوع است.⁴در زبان لاتین، روبیوس به معنی قرمز و آلبوس به معنی سفید است. این دو مرد که هر دو برای هری⁵Harry بسیار مهم هستند، از نظر من، نمادِ دو وجه از جانشین پدر آرمانی هستند که او به دنبالش است؛ اولی گرم و صمیمی، کاردان و لگام‌گسیخته است، دومی تحسین‌برانگیز، اندیشمند و کمی بی‌اعتناست.

با این‌که کتاب‌های کیمیاگری نیز در کتابخانه‌ی هاگوارتز وجود دارد، و همیشه تصور کرده‌ام که دانش‌آموزان خیلی زرنگ در سال ششم یا هفتم این درس را می‌خوانند، هرماینی⁶Hermione برخلاف آنچه از شخصیتش انتظار می‌رود از این فرصت چشم‌پوشی می‌کند. شاید او احساس می‌کند (چنان‌که مسلماً هری و رون⁷Ron این حس را دارند) که به جای آن‌که در آرزوی ساختن سنگ جادوی دیگری باشند، بیشتر خوشحال می‌شوند که دیگر در عمرشان چنین سنگی را نبینند.