در اواخر قرن بیستم، شرکت دسته جاروهای رقابتی نیمبوس بازار این صنعت را بصورت انحصاری به دست خود گرفته بود. مدل‌های نیمبوس دو هزار و دو هزار و یک با ضریب سه به یک از مجموع تمام چوب‌دستی‌های رده بالای دیگر فروش بالاتری به دست آوردند.

طراحان نیمبوس کمی دیر متوجه شدند که دسته جارو رقابتی دیگری در دست تولید قرار گرفته که در عرض دوازده ماه از عرضه‌ی خود، جایگاه شماره یک را از آنها خواهد گرفت. نام این دسته جارو آذرخش¹Firebolt بود. پروژه‌ای فوق محرمانه که توسط رندالف اسپودمور²Randolph Spudmore (پسر ابل اسپودمور³Able Spudmore از شرکت الربی و اسپودمور که در سال ۱۹۴۰ دسته جارو تیندربلست⁴Tinderblast و در سال ۱۹۵۲ هم سویفت‌استیک⁵Swiftstick را تولید کردند. هر دوی این دسته جارو‌ها کاربردی بودند اما هرگز به محبوبیت خارق‌العاده‌ای دست پیدا نکردند).

رندالف که طراحی ماهر و مبتکر در ساخت جوب‌دستی‌ها بود، برای اولین بار از آهن آلات دست‌ساز گابلین‌ها استفاده کرد (از جمله زیرپایی، نشیمن‌گاه و بندهای حلقه) که راز آن‌ها هیچ‌وقت به‌طور کامل درک نشد اما تاثیر آن در آذرخش مشاهده می‌شود. مانند استقامت و قدرت بیشتر و همچنین توانایی تحمل وضعیت‌های نامطلوب هوایی و یک جای پای مخصوص که در برابر لغزش مقاوم بوده و مزیت خاصی برای بازیکنان کوییدیچ به حساب می‌آید. دسته آن از درخت آبنوس و بنا بر ترجیح مصرف کننده از شاخه‌های توس یا درخت فندق صیقل داده شده (توس به کاربردش در صعودهای رو به بالا معروف است  و درخت فندق هم بیشتر مناسب افرادی است که هدایت دسته جارو با کمترین فشار را ترجیح می‌دهند).

آذرخش دسته جارو گران قیمتی است که هری پاتر جزو اولین صاحبان آن به حساب می‌آید. تولید آن همچنان در تعداد کم ادامه دارد و دلیل آن تا حدی مربوط به کارگران گابلین در بخش آهن‌کاری انحصاری است که مستعد اعتصاب و ترک مسئولیت در مقابل کوچکترین تحریکات ممکن هستند.