در اواخر قرن بیستم، شرکت جاروی مسابقه‌ای نیمبوس¹Nimbus Racing Broom Company بازار را قبضه کرده بود. مدل‌های نیمبوس دوهزار و دوهزار و یک سه برابر مجموع تمام جاروهای رده‌بالای دیگر فروش داشتند.

اما طراحان نیمبوس خبر نداشتند که  دسته‌جاروی مسابقه‌ای دیگری در دست طراحی است که در عرض دوازده ماه بعد از عرضه‌اش، جایگاه اول را از آن‌ها خواهد ربود. اسم این دسته‌جارو فایربولت²Firebolt: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: آذرخش. م. بود، پروژه‌ای فوق‌محرمانه با طراحی رندالف اسپادمور³Randolph Spudmore (پسر اِیبل اسپادمور⁴Able Spudmore از شرکت اِلِربی و اسپادمور⁵Ellerby and Spudmore که در سال ۱۹۴۰ دسته‌جاروی تیندِربلاست⁶Tinderblast و در سال ۱۹۵۲ سوییفت‌استیک⁷Swiftstick را تولید کردند. هردوی این  دسته‌جاروها کاربردی بودند اما هرگز به محبوبیت زیادی دست پیدا نکردند).

رندالف که طراح جاروی ماهر و مبتکری بود، برای اولین‌بار از آهن‌کاری گابلین‌ساز استفاده کرد (از جمله برای جاپایی، جک و نوار شاخه‌ها) که رازهای آن‌ها کاملاً شناخته نشده، اما ظاهراً در شرایط نامساعد هوایی استقامت و قدرت بیشتری به فایربولت می‌بخشد و یک جاپایی ضدلغزش ویژه که برای بازیکنان کوییدیچ مزیت خاصی به حساب می‌آید. دستهٔ آن از چوب آبنوس صیقلی و شاخه‌ها بنابر ترجیح مصرف‌کننده از جنس چوب توس یا فندق است (معروف است که چوب توس در صعود به ارتفاع زیاد «نیروی» بیشتری دارد، اما چوب فندق موردپسند کسانی است که هدایت جارو با کوچک‌ترین اشاره را ترجیح می‌دهند).

فایربولت جاروی گران‌قیمتی است و هری پاتر جزو اولین کسانی است که صاحب آن شد. تولید آن همچنان در تعداد نسبتاً کم ادامه دارد و دلیل آن تاحدی مربوط به کارگران گابلین بخش آهن‌کاریِ ثبت‌شده است که با کوچک‌ترین تحریکی مستعد اعتصاب و ترک مسئولیت هستند.