جادوگران و ساحره‌های بریتانیایی همان طور که از الکتریسیته یا رایانه‌ها استفاده نمی‌کنند، هرگز به متریک¹امروزه سیستم رسمی اندازه‌گیری در همه‌ی کشورهای جهان به جز آمریکا، برمه و لیبریا است. انگلستان نیز از دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی نسبتاً به این سیستم روی آورده است. نیز روی نیاورده‌اند. تصمیمات دولت مشنگ‌ها بر آن‌ها حکم نمی‌کند، از این رو وقتی روند متریک سازی (تغییر سیستم قبلی به سیستم متریک) در سال ۱۹۶۵ آغاز شد، جادوگران و ساحره‌ها نیز مسلماً این تغییر را نادیده گرفتند.

جادوگران و ساحره‌ها از محاسبات پیچیده و سخت متنفر نیستند، چون می‌توانند آن‌ها را با جادو انجام دهند، بنابراین برایشان سخت نیست که با اونس، پوند و استون وزن کنند؛ با اینچ، فوت و مایل اندازه‌گیری کنند؛ یا پولشان را به صورت نات، سیکل و گالیون بپردازند.

نظر جی.کی.رولینگ:

وقتی اولین بار نسخه‌ی اصلی «هری پاتر و سنگ جادو» برای انتشار در بریتانیا تأیید شد، ویراستار متن به من توصیه کرد که تمام وزن‌ها و اندازه‌ها به متریک تغییر کنند که رویه‌ی استاندارد ناشر بود. من این تغییر را نپذیرفتم، زیرا به دلایلی که در بالا اشاره کردم، منطقی در پشت این کار نبود. هر چند نباید این موضوع را نوعی اظهار نظر سیاسی از طرف نویسنده تلقی کرد. من ضد-اروپایی نیستم، بالعکس، کاملاً موافق عضو بودن بریتانیا در اروپا هستم، و خودم نیز یک رگم فرانسوی است. همچنین مخالفتی نیز با سیستم متریک ندارم، که خیلی منطقی‌تر از سیستم امپراتوری است و مطمئناً آشپزی را خیلی آسان‌تر می‌کند. با این حال، به نظر من سیستم قدیمی بسیار شکیل‌تر و خیلی نامتعارف‌تر و عجیب‌تر و بنابراین برای جامعه‌ای که توصیف می‌کردم مناسب‌تر بود.

تصمیم نگه داشتن سیستم امپراتوری در کتاب یک نتیجه‌ی غیرمنتظره داشت، که آن دریافت دعوت‌نامه‌ای برای پیوستن به موسسه‌ی وزن و سنجش بریتانیا بود. از آنجا که موافق استفاده از سیستم متریک توسط بریتانیا هستم (در حالی که بسیاری از اعضای این انجمن نیستند)، می‌خواستم این دعوت‌نامه را در سطل آشغال بیندازم که ناگهان فکری به سرم زد، و نظرم عوض شد. می‌دانم چیزی که می‌خواهم بگویم صفت چندان خوبی از من بیان نمی‌کند، اما یک لحظه متوجه شدم اگر عضو این موسسه شوم چقدر خواهرم، «دای» عصبانی می‌شود. زمانی که دای خیلی عصبانی است بیش از هر وقت دیگری بامزه است، و از جمله تنفرات احساسی‌اش، از طرفداری بی‌دلیل پیرمردهای خرفت از رسوم قدیمی نیز متنفر است، یا «چون-به-خدا-این-رسوم-بریتانیاییه-و-هیچ-اجنبی-حق-نداره-به-من-بگه-چطور-چربی-گوسفند-رو-اندازه-بگیرم»ی که این انجمن سعی در گفتن آن دارد.

وقتی خبر عضویت من در محافل خبری منتشر شد، او غرق در عصبانیت بسیار راضی‌کننده‌ای شد. به زحمت توانستم آن قدر جلوی خنده‌ام را بگیرم که به او بگویم عضویتم تنها برای به ستوه آورده او بوده است. با این حرف، خشم متفاوتی او را فرا گرفت، که حتی شاید خنده‌دارتر بود. راستش را بخواهید، شک دارم کسی تا به حال با صرف هزینه‌ی یک تمبر پستی این قدر سرگرم شده باشد.