در همان ابتدای خلق دنیای هری پاتر، مدت زیادی به مقولهٔ بیماری و معلولیت فکر کردم. آیا جادوگران سرما می‌خوردند؟ آیا می‌توانستند بیماری‌هایی را که ماگل‌ها¹Muggles از درمانشان عاجزند درمان کنند؟ آیا جادوگر معلول هم وجود دارد؟ درمان جادویی حد و مرزی داشت یا می‌توانست هر چیزی را درمان کند؟

پاسخ بعضی از این پرسش‌ها به دل داستان راه پیدا کرد، چراکه مضمون مرگ در تمام کتاب‌های پاتر جریان دارد. بعد از اینکه تعیین کردم که جادو امکان زنده کردن مردگان را ندارد (حتی سنگ رستاخیز²Resurrection Stone در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: سنگ زندگی مجدد هم به واقع مردگان را زنده نمی‌کند) باید تصمیم می‌گرفتم که چه عواملی ممکن است باعث مرگ یک جادوگر شود؛ به چه بیماری‌هایی ممکن بود مبتلا شود؛ چه جراحاتی ممکن بود به او وارد شود و اینکه از دو مورد آخر کدام‌یک قابل‌درمان هستند.

در نهایت تصمیم من بر آن شد که جادوگران می‌توانند نوع «معمولی» را درمان کنند یا دربرابر آن مصونیت داشته باشند، اما نوع «جادویی» را نه. بنابراین یک جادوگر می‌تواند به هر بیماری ماگلی مبتلا شود، اما همهٔ آن‌ها را می‌تواند کاملاً درمان کند؛ ضمناً از نیش عقرب که گاهی باعث مرگ ماگل‌ها می‌شود، به‌راحتی می‌تواند جان سالم به در ببرد، اما ممکن است در اثر نیش تِنتاکیولای سمی³Venomous Tentacula: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: چنگولک سمی جانش را از دست بدهند. به همین ترتیب، شکستگی استخوان در اثر اتفاقات غیرجادویی مثل سقوط از ارتفاع یا درگیری فیزیکی، با جادو قابل‌ترمیم است، اما عواقب جادوی بدعمل‌کرده یا طلسم‌ها ممکن است خطرناک، دائمی یا مرگبار باشند. به همین دلیل است که گیلدروی لاکهارت⁴Gilderoy Lockhart پس از اینکه قربانیِ افسون حافظهٔ ناقصِ خودش شد، دچار فراموشی دائم شد، به همین دلیل است که آقا و خانم لانگ‌باتمِ⁵Longbottoms بیچاره در اثر شکنجهٔ جادویی برای همیشه سلامتشان را از دست دادند، به همین خاطر است که مودی خل‌چشم⁶Mad-Eye Moody: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: مودی چشم‌باباقوری بعد از اینکه چشم و پایش در نبرد جادوگران دچار آسیب‌های جبران‌ناپذیری شد، ناچار شد از پای چوبی و چشم جادویی استفاده کند؛ پاندورا⁷Pandora، مادر لونا لاوگود⁸Luna Lovegood، وقتی یکی از وردهای آزمایشی‌اش غلط از آب درآمد، جانش را از دست داد و بیل ویزلی⁹Bill Weasley پس از روبه‌رو شدن با فِنریر گرِی‌بک¹⁰Fenrir Greyback دچار زخم‌هایی دائمی شد.

بنابراین درست است که جادوگران در مواجهه با سرماخوردگی و انواع آسیب‌های جدی نسبت به بقیهٔ ما امتیاز رشک‌برانگیزی دارند، اما در عوض باید با مشکلاتی دست‌وپنجه نرم کنند که ما هیچ‌وقت با آن‌ها روبه‌رو نمی‌شویم. نه‌تنها دنیای ماگل‌ها از خطراتی نظیر تلهٔ شیطان¹¹Devil’s Snare یا اسکروتِ ته‌انفجاری¹²Blast-Ended Skrewts: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: دم‌انفجاری جهنده در امان است، بلکه قانون رازداری نیز مانع تماس ما با بیماران ناقل آبلهٔ اژدها¹³Dragon Pox (که همان‌طور که از اسمش تلویحاً پیداست، در ابتدا کسانی که در نزدیکی اژدهای زهردندان پرویی¹⁴Peruvian Vipertooths کار می‌کردند به آن مبتلا شدند) و یا اسپَتِرگرویت¹⁵Spattergroit می‌شود.

درد و رنج ریموس لوپین¹⁶Remus Lupin اشاره‌ای آگاهانه به بیماری‌هایی همچون ایدز است که از طریق خون انسان منتقل می‌شوند و انگ اجتماعی به بیمار را در پی دارند. معجونی که اسنیپ¹⁷Snape برای ریموس تهیه می‌کرد، مشابه داروهای ضدویروس پس‌گرد مانع اوج‌گیری بیماری او می‌شد. احساس انزوایی که با کنترل بیماری مزمن به اکثر بیماران دست می‌دهد، بخش مهمی از شخصیت لوپین بود. در عین حال، مودی خل‌چشم سرسخت‌ترین کارآگاه وزارتخانه و مردی است که با وجود معلولیت‌های جدی‌اش بسیار قدرتمند بود.