جالبه تمام کسایی که هری پاتر رو خوندن حتی بعد از سال ها هنوزم دوستش دارن
من خودم ۹۸ ای ام و راهنمایی که بودم این کتاب رو خوندم و بعدش بعضی جلد ها رو چند بار مثلا هری پاتر و محفل ققنوس که ۳ جلد بود رو سه دور خوندم .
چند روز پیش به سرم زد فیلماشو ببینم البته اخریا رو دیده بودم اولیا رو نه
چون اصلا از فیلماش خوشم نمیومد و اصلا گند میزد به زیبایی کتاب ها.
ولی خب نشستم بعد ۱۰ سال قسمت یک رو دیدم و خاطراتش برام زنده شد با اون همه مزخرفی فیلم ها بازم لبخند میزدم و ذوق میکردم .
تا این که به فیلم ۶ رسیدم دیگه ندیدم
و برام سوال شد اون کتاب هری پاتر و فرزند نفرین شده چه جوریه و اون رو بخونم .
اخه همون موقع ها که اومده بود خواهرم میگفت نمایش نامه است و قشنگ نیست و یادمه خودم مال دختر خالم رو یه نگاه کردم همون موقع ها اصلا نمیتونستم تحملش کنم پرده ی یک پرده ی دو و اینا.
ولی همبن دیروز همین موقع هایی که دارم تایپ میکنم بود که تمومش کردم
و با تموم عدم شباهت هایی که با کتاباش داشت داستانشو دوست داشتم و یه دیدار دوباره ای بود هری بزرگ شده ۴۰ سالشه بچه هاشون با هم دوستن و از همه جالب تر پسر هری میوفته اسلترین و با پسر مالفوی دوست جون جونی میشن و به علاوه گویا پسر مالفوی با دختر هرمیون و رون هم میخواد ازدواج کنه
خلاصه بعد خوندن این کتاب اصلا فیل من چند روزیست یاد هندستون کرده و کلا همش چند روزه تو هری پاترم تا این که سر ازینجا دراوردم نمیدونم چه جوری اصلا
که دیدم اوووووف چه قدر طرفدار های دو آتیشه
من عشق به هری رو همیشه تو قلبم نگه داشتم ولی با هاش کاری نداشتم تو این مدت
و الان هم اصلا به خوندن دوباره ی هری که فکر میکنم بهم نمی چسبه
انگار که دیگه خاطرات دوره و برای همون زمانه و اصلا خوندن دوباره تو این سن و الان برام لذت بخش نیست (البته ایدش به نظرم لذت بخش نیست چون نخوندم که).
انگار دیگه احساس همزاد پنداری نداریم با یک بچه .
و حتی یه پسر بالغ ۱۸ ساله.
ولی دنیای واقعا قشنگی بود.
هنوزم صحنه های کتاب رو دقیق توی ذهنم یادمه(البته خیلی از جزئیات و حتی اسم شخصیت های فرعی هم یادم رفته مثلا ناگینی رو کاملا یادم رفته بود که پرسیدم گفتن اسم مار ولدمورت و من یادم اومد تازه)
خلاصه اگه میشد زمانو برگردوند به اون زمان که میرفتم کتابخونه حسینیه ارشاد با هری پاتر و البته بعد خرید ایستک و چیپس برمیگشتم خونه توی تابستون زیر باد کولر روی تخت دراز میکشیدم و شروع میکردم به کتاب خوندن و چیپس و ایستک خوردن و شاید دو سه صفحه هم نمیشد که چیپس و ایستک من تموم میشد ولی من دیگه کامل غرق کتاب بود .یادمه چه ذوقی میکردم در واقع همه ی ما یه زمانی از عمرمون رو تو هاگوارتز بودیم.
خیلی اون زمان های هری پاتری شیرین و فوق العاده بود.
هر چند به قول یکی توی پادکست گفت کتاب ازبعد جام آتش تاریک شد و واقعا هم همینطوره خیلی یه دفعه سنگین شد ولی همچنان عالی و هیجان انگیز و در اوج .
زیبایی هری پاتر این بود در اوج شروع شد در اوج موند و در اوج تموم شد و اصلا با افت مواجه نبودیم.

یه تئوری میخوندم بامزه بود میگفت اون زنه بود خبرنگاره فضوله سبک نوشتنش مثل جی کی رولینگ بود و تئوری میگه در واقع جی کی رولینگ خود اون خبرنگارس که از دنیای جادوگرا طرد شده و تصمیم گرفته که ماجرای هری پاتر رو بنویسه و بعدش در دنیای مشنگ ها مشهور شده و مشنگ ها فکر میکنن این کتاب فقط یه کتاب تخیلیه.
بعد مردم هم نظر گذاشته بودن به خودت جرئت نده به ما امید واهی بدی.
البته یه نظریه ی دیگه هم هست خیلی خیلی دلخراش اون قدر که طرفدارای دو آتیشه اینو بشنون میخوان سرشونو بزنن به دیوار یا سر نظریه دهنده رو کم طاقت ها نخونن

و اون اینه که در واقع هاگوارتز یه تیمارستانه که اونها فقط فکر میکنن که جادوگرنمیدونم خیلی بد بود

و در آخر دعا میکنم خدای متعال یه زمین کوییدیچ بزرگ و خفن برامون توی بهشت تدارک ببینه با دروازه ها و توپ ها و جایگاه تماشا چی ها و ما با جارو های واقعا پرنده بازی کنیم و حالشو ببریم خدا یا کاش این حاجت بنده‌ی حقیر رو برآورده کنی یا رحیم.
شما هم بگید امین
یا علی

لطفا نگید فوتبال بهتر از کوییدیچه :/ البته نظر شما است و محترمه ولی خدایی چجوری میتونید فوتبال رو با کوییدیچ مقایسه کنید ؟