کودکی

گیلدروی لاکهارت¹Gilderoy Lockhart که از مادری ساحره و پدری ماگل²Muggle: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: مشنگ. م. زاده شد و دو خواهر بزرگ‌تر داشت، تنها فرزند از سه فرزند پدر و مادرش بود که از خودش قدرت جادویی بروز داد. پسری باهوش و خوش‌قیافه که مادرش بی‌پرده او را بیشتر از خواهرانش دوست داشت و وقتی دریافت که جادوگر هم هست، غرورش مثل علف هرزِ بسیار مضری در وجودش رشد کرد.

تحصیل

ورود لاکهارتِ جوان به مدرسهٔ سحر و جادوی هاگوارتس³Hogwarts: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: هاگوارتز. م. آن‌طور که او و مادرش انتظار داشتند پیروزمندانه نبود. ظاهراً لاکهارت خبر نداشت که قرار است به مدرسه‌ای پر از ساحره و جادوگر برود که بسیاری از آن‌ها از او ماهرتر هستند. (در حقیقت تصور لاکهارت از ورودش به هاگوارتس شبیه تجربه‌ای بود که هری پاتر چند دهه بعد از ورود به هاگوارتس داشت. در ذهن خودش مجسم کرده بود که وقتی در راهروها قدم می‌زند، از گوشه و کنار پچ‌پچ‌های هیجان‌انگیزی دربارهٔ توانایی‌های جادویی‌اش بلند می‌شود و هرگز به ذهنش خطور نکرده بود که همهٔ دانش‌آموزان هاگوارتس قبل از شروع تحصیل تجربه‌های مشابهی داشته‌اند.) لاکهارت در ذهنش از همان زمان خودش را یک قهرمان و نابغهٔ تمام‌ عیار می‌دید و وقتی فهمید که کسی اسمش را نمی‌شناسد، توانایی‌هایش استثنایی نیستند و هیچ‌کس تحت‌تأثیر موی فرِ طبیعی‌اش قرار نمی‌گیرد، شوک خیلی ناخوشایندی به او وارد شد.

البته این‌طور نبود که لاکهارت استعدادی نداشته باشد. اتفاقاً اساتیدش احساس می‌کردند که هوش و توانایی‌ او بالاتر از متوسط است و اگر سخت تلاش کند می‌تواند برای خودش کسی شود، حتی اگر نمی‌توانست به جاه‌طلبی‌هایی که سخاوتمندانه با هم‌کلاسی‌هایش در میان می‌گذاشت جامهٔ عمل بپوشاند (لاکهارت به هر گوش مفتی که گیر می‌آورد می‌گفت که تا پیش از پایان تحصیلش یک سنگ جادو⁴Philosopher’s Stone می‌سازد و قصد دارد کاپیتان تیم کوییدیچ⁵Quidditch انگلستان شود و این تیم را به قهرمانی جام جهانی برساند و بعد از آن آستینش را بالا بزند و جوان‌ترین وزیر جادوی بریتانیا شود).

لاکهارت که در گروه ریونکلا⁶Ravenclaw قرار گرفته بود، خیلی زود در درس‌هایش نمرات خوبی کسب کرد، اما همیشه عطش عجیبی در وجودش بود که باعث می‌شد هر روز بیشتر از قبل به وضعیتش قانع نباشد. اگر قرار بود در کاری نفر اول و بهترین نباشد، ترجیح می‌داد اصلاً در آن مشارکت نداشته نباشد. به‌مرور استعدادش را به‌سمت راه‌های میان‌بر و حقه‌ها سوق داد. به یادگیری نه به‌خاطر ماهیت آن، بلکه به این خاطر اهمیت می‌داد که می‌توانست با آن جلب‌توجه کند. تشنهٔ جایزه و افتخار بود. مدیر مدرسه را متقاعد کرد که یک خبرنامه برای مدرسه راه‌اندازی کند، چون هیچ‌چیز را بیشتر از این دوست نداشت که اسم و عکس چاپ‌شده‌اش را ببیند.

هیچ‌وقت در مدرسه چندان محبوب نشد، ولی به‌واسطهٔ ماجراجویی‌های مکررش برای جلب‌توجه، توانست به هدف اولیه‌اش که شناخته‌شدن در سطح مدرسه بود برسد. لاکهارت به دلیل اینکه با جادو اسم و امضایش را با حروفی به اندازهٔ شش متر روی زمین چمن کوییدیچ حک کرده بود، یک هفتهٔ تمام مجازات شد. او موفق شد تصویر بزرگ و درخشانی از چهره‌اش بسازد که به تقلید از نشان سیاه⁷Dark Mark: در ترجمهٔ کتابسرای تندیس: علامت شوم. م. آن را به آسمان می‌فرستاد. یک سال برای خودش هشتصد کارت تبریک ولنتاین فرستاد که باعث شد جغدها در سرسرای بزرگ چنان ازدحامی کنند که همه مجبور شدند صبحانه را نیمه‌کاره رها کنند (به‌خاطر پرها و فضله‌های زیادی که توی حلیم‌های فرنگی افتاده بود).

دوران کاری پس از هاگوارتس

وقتی لاکهارت سرانجام از هاگوارتس فارغ‌التحصیل شد، اساتید و کارکنان مدرسه نفس راحتی کشیدند. طولی نکشید که خبر رسید به گوشه‌وکنارِ خارج از کشور رفته و خبر ماجراجویی‌هایش روزبه‌روز بیشتر بر سر زبان‌ها افتاد. کم‌کم بسیاری از اساتید سابقش احساس کردند که شاید دربارهٔ او در اشتباه بوده‌اند، چون لاکهارت با نشان‌دادن شجاعت و مقاومت، مکان‌های دورافتاده زیادی را از شر موجودات سیاهِ خطرناک خلاص کرد.

حقیقت این بود که لاکهارت سرانجام رسالت حقیقی‌اش را پیدا کرده بود. او هیچ‌وقت جادوگر بدی نبود، فقط جادوگر تنبلی بود؛ بنابراین تصمیم گرفته بود استعدادهایش را در یک زمینه به کار ببندد: افسون حافظه⁸Memory Charm. با حرفه‌ای شدن در اجرای این افسونِ دشوار، توانسته بود خاطرات تعداد زیادی از ساحره‌ها و جادوگران زبردست و شجاع را دست‌کاری کند و به این ترتیب کارهای دلیرانهٔ آنها را به اسم خودش تمام کند و هربار پس از پایان یکی از «ماجراجویی‌‌هایش» با کتابی آمادهٔ انتشار به بریتانیا بازگردد که در آن‌ها شاهکارهای شجاعانهٔ «خودش» را با جزئیات من‌درآوردیِ فراوان بازگو کرده بود.

لاکهارت در عرض یک دهه پس از فارغ‌آلتحصیلی از مدرسه، توانست با مجموعه‌ کتاب‌های خودزندگی‌نامه‌اش در صدر فهرست پرفروش‌ترین‌ها قرار بگیرد و به‌عنوان جادوگر مدافع در برابر جادوی سیاه با کلاس جهانی برای خودش شهرتی دست‌وپا کند. او حتی نشان مرلین درجه سه⁹Order of Merlin, Third Class دریافت کرد، عضو افتخاری انجمن مقابله با نیروی سیاه¹⁰Dark Force Defence League شد و (ازآنجاکه نبردهای بسیاری که ادعا می‌کرد در شرایط مرگ‌وزندگی با چنگ‌ودندان در برابر گرگینه‌ها¹¹werewolf، بنشی‌ها و موجوداتی از این دست داشته، خدشه‌ای به قیافهٔ جذابش وارد نکرده بود) پنج بار پشت‌سرهم جایزهٔ زیباترین لبخند مجلهٔ ویچ ویکلی¹²Witch Weekly را از آن خود کرد.

بازگشت به هاگوارتس

بسیاری از اساتید مدرسه تعجب کردند که اَلبوس دامبلدور¹³Albus Dumbledore چرا تصمیم گرفت از گیلدروی لاکهارت دعوت کند که برای تدریس دفاع در برابر جادوی سیاه به هاگوارتس برگردد. درست بود که متقاعد کردن کسی برای تصدی این سمت تقریباً غیرممکن شده بود (این شایعه در داخل و خارج از هاگوارتس داشت قوت می‌گرفت که این سِمت نفرین‌شده است)، اما بسیاری از اساتید، صرف‌نظر از موفقیت‌های بعدی لاکهارت، شخصیت ناخوشایندی از او در خاطرشان باقی مانده بود.

اما نقشه‌های اَلبوس دامبلدور پیچیده‌تر از این حرف‌ها بود. او برحسب اتفاق دو تن از جادوگرانی را که گیلدروی لاکهارت اعتبار زندگی کاری‌شان را به نام خودش زده بود می‌شناخت و جزو معدود افراد دنیا بود که فکر می‌کرد می‌داند که لاکهارت چه کاسه‌ای زیر نیم‌کاسه دارد. دامبلدور باور داشت که کافی است لاکهارت به یک محیط آموزشی عادی برگردد تا مشخص شود شیاد و کلاه‌بردار است. پروفسور مگانگل¹⁴McGonagall که هیچ‌وقت از لاکهارت خوشش نمی‌آمد، از دامبلدور پرسید که از نظرش دانش‌آموزان از چنین مرد مغرور و تشنهٔ شهرتی چه چیزی می‌توانند یاد بگیرند. دامبلدور جواب داد که «حتی از معلم بد هم چیزهای زیادی می‌شه یاد گرفت: اینکه چه کارهایی نکنیم و چطور نباشیم.»

ازآنجاکه لاکهارت از پیشرفت شغلی‌اش در افتخاردزدی راضی بود، احتمال داشت چندان رغبتی برای بازگشت به هاگوارتس نداشته باشد و به همین دلیل دامبلدور با وعدهٔ هری‌ پاتر، لاکهارتِ تشنهٔ شهرت را وسوسه کرد (حیله‌ای که دامبلدور چهار سال بعد هم که لازم بود یک استاد دیگر را برای بازگشت به مدرسه قانع کند، تکرار کرد). وقتی دامبلدور به‌طور غیرمستقیم به لاکهارت گفت که تدریس به هری پاتر  شهرت او را به اوج می‌رساند، برای لاکهارت طعمه‌ای گذاشت که او نمی‌توانست در برابرش مقاومت کند.

زمانی که لاکهارت به مدرسه آمد، توانایی‌های جادویی‌اش (که زمانی نسبتاً خوب بود) تقریباً به‌طور برگشت‌ناپذیری ضعیف شده بود. تنها افسونی که واقعاً در آن مهارت داشت افسون حافظه بود که طی سال‌ها مرتباً از آن استفاده کرده بود. کلاس‌هایش خیلی زود تبدیل به مسخره‌بازی شد، چون معلوم شد که او در همهٔ زمینه‌هایی که در کتاب‌هایش ادعا می‌کرد متخصص است، کاملاً بی‌عرضه است.

حادثه‌ای که به قیمت سلامت عقل لاکهارت تمام شد، در پایان سال تدریسش در هاگوارتس رخ داد؛ زمانی که افسون حافظه به‌سمت خودش کمانه کرد و گذشته‌اش را برای همیشه پاک کرد. از آن موقع او در بخش جِینِس تیکی¹⁵Janus Thickey: بخش بستری برای بیماران آسیب‌های جادویی دائمی. م. در بیمارستان امراض و جراحات جادویی سنت مانگو¹⁶St Mungo بستری است.

نظر جی.کی.رولینگ:

در زیر گزیده‌ای از مصاحبهٔ جی.کی.رولینگ و استیون فرای¹⁷Stephen Fry: صداگذار کتاب‌های صوتی هری پاتر در بریتانیا.
م. با کانال چهار رادیو بی‌بی‌سی می‌آید که اواخر تابستان ۲۰۰۵ ضبط و به‌عنوان ویژه‌برنامهٔ کریسمس در دسامبر ۲۰۰۵ پخش شد:

استیون فرای: خب، آیا واقعاً کتاب‌های اسم‌های نادر یا OED (فرهنگ لغت انگلیسی آکسفورد)¹⁸Oxford English Dictionary (OED) یا همچین چیزهایی رو زیرورو می‌کنی یا اینکه همین‌طوری یه‌هو به ذهنت میان و کلمه‌ها خوب یادت می‌مونن؟

جی.کی.رولینگ: من واقعاً کتاب‌ها رو زیرورو نمی‌کنم. معمولاً چیزهایی‌ان که موقع مطالعهٔ عادیم جمع کرده‌م یا اتفاقی بهشون برخورده‌م. تنها استثنا گیلدروی بود… گیلدروی لاکهارت. می‌دونم که لاکهارت یه فامیلیِ شناخته‌شدهٔ اسکاتلندیه…

فرای: آره.

رولینگ: …روی یه بنای یادبود جنگ پیداش کردم. داشتم دنبال یه‌جور فامیلیِ خیلی مسحورکننده و جذاب می‌گشتم که اسم لاکهارت روی اون بنای یادبود جنگ چشمم رو گرفت و همین و بس. نتونستم اسم کوچیکی براش پیدا کنم. بعد، یه شب داشتم فرهنگ اصطلاحات و حکایات¹⁹Dictionary of Phrase and Fable رو ورق می‌زدم. عمداً داشتم دنبال چیزهایی می‌گشتم که به‌طور کلی ممکن بود به دردم بخورن و گیلدروی رو دیدم که در واقع یه راهزن و دغل‌باز خوش‌قیافه بود.

فرای: جدی؟

رولینگ: و گیلدروی لاکهارت، ترکیبش به نظرم عالی بود.

فرای: واقعاً عالیه… عالی…

رولینگ: تأثیرگذار و البته در باطن کاملاً پوچ.

فرای: دقیقاً، همون‌طور که می‌دونیم لاکهارت این‌جوری بود.

رولینگ: همون‌طور که می‌دونیم.