با شروع مهاجرت بی‌جادوهای اروپایی به برّ جدید، ساحره‌ها و جادوگران اروپایی‌تبار بیشتری نیز برای سکونت به آمریکا مهاجرت کردند. آن‌ها نیز مانند همتایان بی‌جادوی خود، دلایل مختلفی برای ترک کشور زادگاهشان داشتند. برخی از آن‌ها از روی ماجراجویی به این فکر افتادند، اما اکثر آن‌ها قصد فرار داشتند: گاهی از دست آزار و اذیت بی‌جادوها، گاهی از دست یک ساحره یا جادوگر هم‌نوعش و همچنین از دست مقامات جادویی. دستهٔ آخر تصمیم گرفتند میان موج روزافزون بی‌جادوها مخفی شوند یا در بین جمعیت جادوگران بومی آمریکا که به‌طور کلی از هم‌نوعان اروپایی‌شان استقبال و از آن‌ها حمایت می‌کردند.
اما از همان ابتدا مشخص شد که برّ جدید نسبت به برّ قدیم1نیم‌کرهٔ شرقی شامل اروپا، آفریقا و آسیا. م. برای ساحره‌ها و جادوگران محیط سخت‌تری خواهد بود. این مسئله سه دلیل اصلی داشت.
اول اینکه آن‌ها نیز مانند همتایان بی‌جادویشان به سرزمینی آمده بودند که امکانات رفاهی کمی داشت، به جز آن‌ها‌‌یی که خودشان ساختند. در اروپا، کافی بود به عطّاری منطقه‌شان بروند تا مواد موردنیاز معجون‌ها را تهیه کنند: اما اینجا، باید در میان گیاهانِ جادوییِ ناآشنا جست‌وجو می‌کردند. هیچ چوب‌دستی‌سازی مغازه تأسیس نکرده بود و مدرسهٔ سحر و جادوی ایلوِرمورنی2Ilvermorny که در آینده در ردیف برترین مدارس جادویی قرار می‌گرفت، در آن زمان تنها کلبه‌ای ساده با دو استاد و دو دانش‌آموز بود.
دوم اینکه جادوگران چنان کارهایی از بی‌جادوهای مجاورشان دیدند که در مقایسه با آن‌ها مردم غیرجادوگر سرزمین آباواجدادی‌شان دوست‌داشتنی به نظر می‌آمدند. نه‌تنها میان مهاجران و سرخ‌پوستان بومی آمریکا کشمکش درگرفت و به وحدت جامعهٔ جادوگری ضربهٔ بزرگی وارد کرد، بلکه عقاید مذهبی بی‌جادوها نیز باعث می‌شد مطلقاً تحمل کوچک‌ترین اثری از جادو را نداشته باشند. پیوریتن‌ها3گروهی از پروتستان‌های انگلیسی که در مذهب و اخلاق سخت‌گیر بودند. م. با کوچک‌ترین مدرکی با کمال میل یکدیگر را متهم به فعالیت خفیه می‌کردند و ساحره‌ها و جادوگرانِ برّ جدید حق داشتند که جلوی آن‌ها به‌شدت محتاط باشند.
آخرین و شاید خطرناک‌ترین مشکلی که جادوگران تازه‌رسیده به آمریکای شمالی با آن روبه‌رو شدند پویندگان4Scourer بودند. ازآنجاکه جامعهٔ جادوگری آمریکا کوچک، پراکنده و مخفی بود، هنوز سازوکاری قانونی مستقلی نداشت. این مسئله خلأی به وجود آورد که گروهی بی‌مرام از جادوگران مزدور با ملیت‌های خارجی مختلف آن را پر کردند. این افراد گروه ضربت بسیار هولناک و بی‌رحمی شکل دادند که کمر بسته بود که نه‌تنها خلاف‌کاران شناخته‌شده، بلکه هر کسی را که به‌اندازهٔ مقداری طلا می‌ارزید شکار کنند. با گذشت زمان، پویندگان روزبه‌روز فاسدتر شدند. آن‌ها که از حوزهٔ قضایی دولت‌های جادویی کشورشان فاصلهٔ زیادی داشتند، علاقهٔ مفرطی به قدرت و بی‌رحمی پیدا کردند، آن هم در سطحی که مأموریتشان توجیه‌کنندهٔ آن نبود. چنین پویندگانی از خون‌ریزی و شکنجه‌کردن لذت می‌بردند و حتی چنان پیش رفتند که مبادرت به فروش جادوگران هم‌نوعشان کردند. در اواخر قرن هفدهم تعداد پویندگان در سراسر آمریکا چندبرابر شد و مدارک حاکی از آن است که حتی حاضر بودند بی‌جادوهای بی‌گناه را به‌عنوان جادوگر تحویل دهند تا از اعضای غیرجادوگر و ساده‌لوح جامعه جایزه دریافت کنند.
محاکمات مشهور جادوگری در سِیلِم5Salem : شهری در ایالت ماساچوست آمریکا. م. طی سال‌های ۱۶۹۲ تا ۱۶۹۳ برای جامعهٔ جادوگری واقعهٔ دل‌خراشی بود. جادوگران مورخ اتفاق‌نظر دارند که در میان قاضیانِ به‌اصطلاح پیوریتن، حداقل دو پویندهٔ شناخته‌شده حاضر بوده‌اند که به کینه‌ای دامن می‌زدند که مدتی که در آمریکا بودند پرورده بودند. تعدادی از کشته‌شدگان واقعاً ساحره بودند، اما برای جرائمی دستگیر شده بودند که اصلاً مرتکب آن نشده بودند. بقیه نیز بی‌جادوهایی بودند که از بخت بد پایشان به این خون‌خواهی و هیستری همگانی باز شده بود.
محاکمات سیلم به دلایلی بسیار فراتر از مرگ‌های جان‌سوز، در جامعهٔ جادوگری حائز اهمیت است. تأثیر فوری‌اش این بود که باعث شد ساحره‌ها و جادوگران زیادی از آمریکا فرار کنند و بسیاری دیگر نیز ازمهاجرت به آنجا صرف‌نظر کنند. این مسئله منجر به تغییرات جالبی در جمعیت جادوگران آمریکای شمالی در مقایسه با جمعیت اروپا، آسیا و آفریقا شد. درست تا دهه‌های ابتدایی قرن بیستم، در جمعیت کلی آمریکایی‌ها، ساحره‌ها و جادوگران کمتری نسبت به چهار قارهٔ دیگر وجود داشت. خانواده‌های اصیل‌زاده که از طریق روزنامه‌های جادویی از فعالیت‌های پیوریتن‌ها و پوینده‌ها کاملاً باخبر بودند، به‌ندرت عازم آمریکا می‌شدند. این بدان معنی بود که درصد ساحره‌ها و جادوگران بی‌جادوزاده در برّ جدید بیش از هر جای دیگری بود. این ساحره‌ها و جادوگران اغلب با یکدیگر ازدواج کردند و خانواده‌هایی کاملاً جادویی تشکیل دادند، اما ایدئولوژی اصیل‌زادگی که عمدهٔ تاریخ جادوگری اروپا به آن دچار شده، در آمریکا فراگیری بسیار کمتری پیدا کرد.
شاید مهم‌ترین تأثیر محاکمات سیلم ایجاد کنگرهٔ جادویی ایالات متحدهٔ آمریکا در سال ۱۶۹۳ یعنی حدود یک قرن پیش از نسخهٔ بی‌جادوی آن بود. این کنگره نزد تمام ساحره‌ها و جادوگران آمریکایی با نام مخفف ماکوزا6MACUSA (با تلفظ رایج ما-کو-زا) شناخته می‌شود و اولین‌بار بود که جامعهٔ جادوگری آمریکای شمالی گرد هم آمدند تا برای خودشان قوانینی وضع کنند و مثل اکثر کشورهای دیگر عملاً یک دنیای جادویی را درون یک دنیای بی‌جادو تأسیس کنند. اولین وظیفهٔ ماکوزا این بود که پویندگانی را که به هم‌نوعانشان خیانت کرده بودند محاکمه کند. آن‌ها‌‌یی که محکوم به قتل، فروش جادوگران، شکنجه و دیگر اعمال بی‌رحمانه شده بودند به دلیل جرائمشان اعدام شدند.
چندین تن از پویندگان بسیار بدنام از دست عدالت گریختند. ازآنجاکه احکام بین‌المللی برای دستگیریشان صادر شده بود، برای همیشه در جامعهٔ بی‌جادوها ناپدید شدند. برخی از آن‌ها با بی‌جادوها ازدواج کردند و خانواده‌هایی تشکیل دادند و ظاهراً برای مخفی‌ماندن هویت پوینده بودنشان، فرزندان بی‌جادو را نگه می‌داشتند و فرزندان جادوگر را از نسلشان حذف می‌کردند. پویندگان انتقام‌جو که از میان مردمشان طرد شده بودند، این اعتقاد راسخ را به نوادگان خود منتقل کردند که جادو واقعی است و ساحره‌ها و جادوگران هرجا که باشند باید ریشه‌کن شوند. تیافیلوس اَبوت7Theophilus Abbot، جادوگر مورخ آمریکایی، چندین خانوادهٔ این‌چنینی را شناسایی کرده که همگی در عین باور عمیق به جادو، از آن نفرت زیادی دارند. شاید تاحدی به‌دلیل باورها و فعالیت‌های ضدجادویی نوادگان خانواده‌های پویندگان باشد که اغلب به نظر می‌رسد گول‌زدن و فریب بی‌جادوهای آمریکای شمالی در موضوع جادو دشوارتر از بسیاری از مردم دیگر است. این مسئله آثار گسترده‌ای بر نحوهٔ ادارهٔ جامعهٔ جادوگری آمریکا داشته است.
عالی